Bob Op ’t Land tekent al jaren strips die balanceren op het raakvlak tussen het banale en het universele. In zijn persoonlijke verhalen sluipt de tragiek vaak vermomd binnen als een flauwe grap, en krijgt het alledaagse iets ongrijpbaar poëtisch. Zijn nieuwste boek, De allerbeste baby aller tijden, verscheen bij Oogachtend en gaat over het prille vaderschap: vol chaos, slapeloosheid en… liefde.

door Veerle Devos.

Dag Bob! Allereerst een iets latere proficiat met jullie wondertje en uiteraard ook gefeliciteerd met je nieuwe boek ‘De allerbeste baby aller tijden’. Waarom moest dit boek er komen?

Ik teken al jaren autobiografische stripjes. Dat is zo’n gewoonte geworden dat het bijna onmogelijk wás om géén strip te maken over het prille ouderschap, toen ons kindje er eenmaal was. Ik had weinig tijd, tussen de dutjes, voedingen en luiers door, dus heb ik zo economisch mogelijk gewerkt. De originele pagina’s zijn op A5-formaat: lekker klein, lekker snel af.

Ouderschap, relaties, het leven, alles is fragiel. Er zijn duizend manieren om het te verkloten.

Een eerste versie publiceerde ik in eigen beheer, in mijn Plumbum-reeks als Plumbum #2.5. Die belandde per toeval bij Oogachtend. Daarna is het balletje gaan rollen. Eigenlijk is dit boekje min of meer per ongeluk ontstaan. Het is mijn debuut bij een uitgeverij, en ik ben heel blij dat het net dít boekje is, bij net díe uitgever.

Hoe heb je het evenwicht gevonden tussen eerlijke observatie en het cartooneske?

Dat zit, denk ik, ingebakken in mijn manier van vertellen. Mijn stijl leent zich ertoe om soms uit de bocht te gaan, om te overdrijven, om figuurlijke of symbolische scènes naast realistische te plaatsen. Of iets letterlijk zo gebeurd is, doet er eigenlijk niet toe , ook al is het autobiografisch. Zolang het gevoel achter de scène maar klopt.

 

Hoe zorg je ervoor dat de humor de emotie niet ondergraaft?

Geen idee! Deze strip is waarschijnlijk de meest intuïtieve die ik ooit heb gemaakt. Voor de eerste, korte versie ,  die in Plumbum #2.5, tekende ik gewoon pagina per pagina, zonder te weten wat erna zou komen. Toen ik er een boekje van ging maken, kon ik met iets meer afstand kijken,  samen met Ann Jossart van Oogachtend. Dan stel je vragen als: waar heeft het verhaal ademruimte nodig? Waar past een langere scène of net een illustratieve pagina? Ik heb toen een Plumbum #2.5 losgeknipt en volgeplakt met schetsen en storyboards. Dat is uiteindelijk De allerbeste baby aller tijden geworden.

Wat was voor jou het moeilijkste aan het prille vaderschap?

Het verlies van vrijheid. Ik ben iemand die veel ruimte nodig heeft om alleen te zijn. Om te werken, te koken, te wandelen, te dagdromen. Ik zit graag in mijn eigen wereldje.
Dat kan plots niet meer, als je een baby hebt. Elk moment van de dag is overleg: wie doet wat, wanneer? Babyzorg, huishouden, boodschappen… Dat vond ik lastig. Maar uiteindelijk vind je een ritme. Elkaar ademruimte geven is belangrijk.

Heeft het tekenen over je baby je geholpen iets te verwerken of begrijpen?

Ja, tekenen helpt me om de chaos in mijn hoofd te structureren. Met een pasgeborene loop je over van emoties: liefde, dankbaarheid, zorgen, frustratie, angst, genegenheid, uitputting… Vaak allemaal tegelijk. Deze strip hielp me om dat te overzien. Ik moest zelfs huilen tijdens het tekenen. Niet omdat ik mijn eigen werk zo ontroerend vond, maar op een bepaald moment richt ik me tot mijn kindje: “Ik hoop dat je me een kus op mijn wang geeft, later als ik oud ben.” Die zin kwam binnen als een mokerslag. Omdat het waar is. Ouderschap, relaties, het leven, alles is fragiel. Er zijn duizend manieren om het te verkloten. Als ik later een kus op mijn wang krijg… dan heb ik het goed gedaan, denk ik.

 

Wat zou je drie jaar geleden over vaderschap willen geweten hebben?

Drie jaar geleden had ik me met geen mogelijkheid kunnen voorstellen dat ik ooit vader zou worden! Maar als ik dan toch iets had mogen weten… dan was het hoe het voelt om met je slapende baby op je buik te liggen. Er is niets beter dan dat.

Je vriendin Aafke speelt een belangrijke rol in je boek. Hoe kijkt zij naar haar stripversie? Is zij ook een klankbord?

Aafke speelt al jaren mee in mijn strips. Als ze erin voorkomt, laat ik het haar altijd eerst lezen. Ze heeft nog nooit iets afgekeurd, dus ik denk dat het wel goed zit. In mijn strips is ze vaak de ‘voice of reason’, en dat klopt ook met de werkelijkheid. Ze is een stuk wijzer dan ik.

(lees verder onder de afbeelding)

Zit er een vervolg in je hoofd, of is dit een one-shot?

Hehe. Dit is een one-shot. Ik voel weinig voor De allerdrukste dreumes aller tijden of De allerkutste puber aller tijden. Ik vraag me wel af hoe lang ik nog autobiografisch wil werken. Mijn leven draait nu sterk rond mijn kind, dus als ik autobiografisch blijf tekenen, komt dat er sowieso in. Maar wil ik dat wel? Straks teken ik strips over ouderavonden en voetbal op zaterdagochtend… misschien wil mijn kind dat niet eens.

Ik denk dat ik meer fictie wil gaan maken. Maar er zitten nog twee autobiografische verhalen in mijn hoofd die eruit moeten. Daarna zie ik wel.

 

De Allerbeste Baby Aller Tijden telt 56 pagina’s en werd uitgegeven door Oogachtend.

Bestel De Allerbeste Baby Aller Tijden »
Profiel Bob Op ’t Land »

---