Als klein meisje wist Hillianne het al: ik word tekenares! Ze bleef oefenen en haar vele inspanningen wierpen hun vruchten af. Ze beëindigde nog niet zo lang geleden haar opleiding Comic Design aan ArtEZ Zwolle. Dit deed ze met Vloeibaar, het kortverhaal dat jullie de afgelopen weken op onze website konden bewonderen.
door Veerle Devos.
Proficiat met je kortverhaal, Hillianne. Ondanks het feit dat het een tekstloze strip is, bracht het heel wat gedachten in me naar boven. Waarom koos je voor een verhaal zonder woorden?
Dat is bijna per toeval zo uitgedraaid. Toen ik aan dit verhaal werkte, wilde ik eerst een dialoog erin verwerken, want ik vind het erg leuk om te schrijven. Hoe meer ik het verhaal uitwerkte, hoe meer ik merkte dat er geen tekst nodig was. De beelden vertelden meer dan woorden.
Het onderliggende thema is zelfacceptatie, wanneer je bepaalde beperkingen hebt en dingen niet altijd lukken zoals je zou willen.
Het personage start in het water en eindigt in het water. Ze lijkt vleugels te hebben, maar eigenlijk heeft ze vloeibare armen. Welke symboliek zit hierachter?
Het onderliggende thema van Vloeibaar is zelfacceptatie, wanneer je bepaalde beperkingen hebt en dingen niet altijd lukken zoals je zou willen. Hoe haar armen bewegen en praktisch vloeibaar aanvoelen, staat symbool voor die beperkingen. Ze staat ermee op, ze loopt ermee rond, ze valt ermee in slaap en ze begint haar dag opnieuw. Het is een deel van zichzelf en ze kan er niet omheen. Ze komt er niet zomaar vanaf. Sterker nog, ze leert in te zien dat ze dat niet hoeft! In het begin van het verhaal zie je hoe het hoofdpersonage opstijgt uit een poel van kleuren die haar armen vormen en later, aan het einde van het verhaal, naar diezelfde kleuren terugkeert. Wanneer ze volledig vloeibaar wordt, laat ze zien dat het een continu proces is. Het is iets dat zich kan blijven herhalen, dat altijd bij je blijft en in je zit.
Dat ik er specifiek voor koos om dit te verbeelden als vloeibare armen, komt doordat ik zelf tijdens een burn-out mijn beide armen overbelast heb. Dat was een hele vervelende ervaring, wat de stress en onzekerheid van de burn-out alleen maar erger maakte. Het voelde alsof mijn armen losse aanhangsels waren, twee dingen waar ik niks mee kon doen, die me alleen maar in de weg zaten en pijn deden. Toen ik in 2019 eerste ideeën aan het spuien was voor mijn afstudeerwerk, dat uiteindelijk Vloeibaar is geworden, was één van de plannen om het over mijn burn-out te hebben. De eerste beelden die ik daarbij tekende, waren die van een figuur met vloeibare armen. Ik heb een paar schetsen liggen waarbij ze de armen wel daadwerkelijk kon manipuleren en bij eentje vliegt ze ermee rond als vleugels, dus je zat er niet ver vanaf!
Er zitten heel wat diepe gevoelens in je verhaal. Zijn dit emoties waarmee je zelf worstelt?
Mijn verhaal is inderdaad autobiografisch. Het speelt zich natuurlijk af in een meer fantasierijke setting dan de echte wereld, maar het verbeeldt mijn eigen weg in leren omgaan met mezelf en zelfacceptatie. Ik noemde eerder dat haar armen symbool staan voor de beperkingen die ze heeft. Dit is gebaseerd op mijn eigen leven, waarin ik constant leer om te gaan met autisme en ADD. Ik loop regelmatig tegen dingen aan, maar gelukkig krijg ik hulp van mensen om me heen.
In Vloeibaar is het hoofdpersonage de eerste aantal pagina’s aan het worstelen met wie ze is, wat ze kan, maar zodra ze zich (letterlijk) neerlegt bij haar situatie en zichzelf de kans geeft om gewoon te bestaan, komt er eindelijk ruimte voor haar omgeving om haar daadwerkelijk te ondersteunen. Vanaf dan kan ze die hulp ook toelaten. Daarmee is helaas niet alles opgelost, want als de storm komt, blijkt dat ze uiteindelijk beslist om al die emoties toe te laten. Er wordt bij haar een knop omgedraaid en plots lukt het haar om zichzelf te zien.
Bij mij gebeurde dit tijdens mijn laatste therapiesessie voor mijn ADD, in het jaar dat ik afstudeerde. Mijn therapeut liet me zien dat ik niks hoef te doen of te zijn, dat ik gewoon mag bestaan. Dat heeft me enorm geïnspireerd om mijn verhaal te vertellen en zo Vloeibaar te maken.
De inkleuring van je kortverhaal werd met potlood gedaan. Is dit je favoriete materiaal?
Ik weet niet of ik echt een favoriet materiaal heb, maar het potlood is wel een materiaal waar ik me comfortabel mee voel en vaak naartoe terugkeer. Meestal kies ik ervoor om het verhaal zelf te laten bepalen welk materiaal ik gebruik, afhankelijk van de experimenten die ik doe in het beginstadium van een strip. Voor Vloeibaar heb ik verschillende materialen geprobeerd: stift, aquarel, (gewassen) inkt, ecoline. Mijn potlood testen vond ik het beste werken en gaven me vrijheid tijdens het tekenen.
Op je Instagram zie ik mooie tekeningen verschijnen met een fantasy familie in de hoofdrol. Is dit gebaseerd op je eigen familie of heb je gewoon een grote voorliefde voor elfen ?
(lacht) Mijn fantasy familie komt voort uit Dungeons & Dragons, een spel dat ik vaak samen met mijn vrienden speel en waarin ik de groene Elf belichaam. Ik heb zelf niet per se een kinderwens, maar binnen de veiligheid van het spel is alles mogelijk en daar ben ik onze Dungeon Master erg dankbaar. Ik ben heel gelukkig met de liefdevolle familieleden die hij heeft bedacht en/of heeft aangepast voor mijn karakter.
Dungeons & Dragons is een hobby die veel striptekenaars aantrekt, ik gok vanwege het verhalende aspect, maar ook omdat het spel je best veel vrijheid geeft in het bedenken van de personages. Zo dacht ook collega stripmaker Ron Schuijt, die met een hele groep makers, waaronder ikzelf, een strip- en doeboek over Dungeons & Dragons maakte, Not A Mimic. Daarin heb ik een stripje van twee pagina’s getekend over een chaotische bejaarde Half-Elf die voor veel leven in de brouwerij zorgt in het tehuis voor gepensioneerde avonturiers.
Zoals veel Nederlandse tekenaars studeerde je aan de ArtEZ University of the Arts. Hoe verliep je studie daar? Kreeg je er goede begeleiding?
Dat is een beetje een beladen vraag, zoals voor veel ArtEZ-alumni (lacht). In de acht jaar die ik over deze vierjarige opleiding heb gedaan, is er veel gebeurd, waardoor mijn beleving van de opleiding als geheel erg moeilijk te omschrijven is. Het ene jaar ging het heel goed, het andere jaar minder. Ik heb twee keer een burn-out gehad tijdens mijn studie en dat de corona pandemie tijdens het afstuderen de boel nog eens kwam verzieken, hielp natuurlijk ook niet.
Waar ik ArtEZ in elk geval wel dankbaar voor ben, is dat we aangemoedigd werden om te experimenteren, nieuwe dingen te ontdekken en dat je de ruimte kreeg om je eigen stem te ontwikkelen. Ik leerde er ook heel wat leuke mensen kennen, waarmee ik bevriend ben geraakt. Wat ik ook apprecieer is dat ArtEZ Zwolle niet heel commercieel gericht is, wat heel fijn is als je gewoon wil leren kunst te maken en verhalen te vertellen. Het is minder praktisch als je er uiteindelijk je brood mee wil kunnen verdienen, want dat hebben we misschien te weinig geleerd.
Liggen er nog nieuwe projecten op je tekentafel?
Dat ligt er helemaal aan wat mijn nieuwe hyperfixatie wordt!
Er liggen stiekem plannen voor een mogelijk tweede deel van Not A Mimic op de tafel. Het is echter nog niet bekend wie erin zal worden gepubliceerd. We hebben sedert het eerste deel uit is een toestroom aan nieuwe makers. Dit is hoe dan ook iets om naar uit te kijken, als maker én als lezer.
Bedankt voor het interview!
Vloeibaar, deel 1 op Pulp deLuxe »
Vloeibaar, deel 2 op Pulp deLuxe »
Vloeibaar, deel 3 op Pulp deLuxe »
Profiel Hillianne Leupen »
