Deze week maken we er op Pulp deLuxe een Sinterklaas-special van. Rond deze periode van het jaar spelen we normaal gezien ook zelf Sinterklaas door een Plastieken Plunk uit te reiken aan een bevoorrechte stripmaker. Het is intussen wel al twee jaar wachten op een opvolger voor Maarten Vande Wiele. Er zijn plannen om via een nieuwe formule terug Plastieken Plunken uit te reiken, maar daarover later meer. Vanavond hebben we wel al een gesprek met Luc Cromheecke, de geestelijke vader van Plunk die al sedert 2008 Plastieken Plunken bakt en van wie deze week ook de Nero-hommage De Toet van Tut in de winkel ligt.
door Bruno Willaert
Dag Luc! Het schoot ons te binnen dat je nooit eerder te gast was bij Pulp deLuxe. Wat moet onze lezer weten over jou?
Het liefst zou ik hebben dat er niets over me geweten is. Maar dat is heel moeilijk. ‘Je voudrais être l’illustre inconnu’ is een beroemde uitspraak van Degas (de schilder) die ook onbekend wou blijven, maar dat is mislukt bij hem. Banksy is er min of meer in geslaagd. Maar dat heeft hem (of haar) wel veel organisatie gekost. Daar ben ik dan weer te lui voor.
Tussen 2008 en 2018 heb je maar liefst twaalf Plastieken Plunken gebakken voor ons. Heeft de reeks Plunk er eigenlijk een nieuw publiek door bereikt?
Het is natuurlijk wel tof dat er een toch wel prestigieuze prijs naar Plunk is genoemd. Zeker omdat de prijs een jonge, dynamische en vernieuwende uitstraling heeft. Het maakt Plunk wat minder oudbakken.
Naar de actualiteit dan. Deze week verscheen bij Matsuoka/Standaard Uitgeverij het album “De Toet van Teut”, een tweede hommage voor Nero, deze keer getekend door jou naar een scenario van Willy Linthout. Jullie hebben er zich duidelijk goed mee geamuseerd. Hoe is men bij jullie uitgekomen?
Willy was op zoek naar jong talent om een Nero te maken en hij kwam uit bij mij. Hoe raar is dat? Ik ben natuurlijk iets jonger dan Willy. Voor hem ben ik misschien jong talent.
Kregen jullie bepaalde richtlijnen hoever je met de personages mocht doen wat jullie willen?
Neen, helemaal niet. We hielden onze pagina’s geheim tot op het laatste. We hadden een heilige schrik dat er iets aan het verhaal zou worden veranderd.
Het verhaal speelt zich zogezegd af in “de jaren stillekes” waar de Belgische frank nog steeds van tel is. Was dat beter om de sfeer van de oude Nero-albums op te roepen?
Die oude Nero albums zijn in mijn ogen de beste en ook de meest onnozele. Die knipogen naar de politiek in de latere album vond ik persoonlijk een beetje minder.
Wat de BFR betreft (niet de Big Fucking Rocket welteverstaan), ’t is misschien triestig, maar ik ben nog steeds fan van de Belgische frank. Zelfs op Facebook is er een groep Belgische frank fans waar ik lid van ben.
De laatste jaren verschijnen nogal veel hommage albums rond bekende reeksen. Wordt door uitgeverijen soms niet te makkelijk gebruik gemaakt van die formule?
Dat is natuurlijk een goeie vraag. Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat het slecht is voor de nieuwe strip. Uitgevers zijn ontzettend voorzichtig als ze iets nieuws willen opstarten, of het moet al uit zichzelf enige bekendheid hebben. Langs de andere kant is Robbedoes en Kwabbernoot door Franquin ook een overgenomen oude strip. Het is op die manier wel een kapstok om iets totaal nieuw te maken.
Wat mogen we nog van jou verwachten in de toekomst? Komt er nog een tweede Nero-hommage of zijn er nog plannen met Plunk zelf?
Momenteel werk ik aan een sciencefiction in 3 dikke delen met mijn zoon Oswald als scenarist. Het eerste deel zou ergens eind 2021 in de winkel moeten liggen. Mochten ze mij vragen om nog een Nero te tekenen zou ik het onmiddellijk doen. Ik heb me rot geamuseerd.
Van Plunk is er net een Chinese integrale versie verschenen. Eerder werden de 3 boeken los al uitgebracht in 2015. Maar nieuwe Plunks zitten er voorlopig niet in, al je weet maar nooit. Misschien doet iemand me een voorstel dat ik niet kan weigeren.
De Toet van Tut is deze week uitgegeven bij Matsuoka/Standaard Uitgeverij »
website Plunk / Luc Cromheecke »
website Plastieken Plunk »
